Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στη  σημερινή  Ευαγγελική  περικοπή,  ο  Ευαγγελιστής  Λουκάς  μας περιγράφει το πώς έγινε μια θαυμαστή αλιεία η οποία ήταν και η αφορμή για την κλήση του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη. Ο Χριστός, αφού ζήτησε το πλοίο του Πέτρου για να κηρύξει στο λαό, τον διατάζει να ρίξει στη θάλασσα το δίχτυ. Κι εκείνος, παρά τον κόπο της προηγούμενης νύχτας, που μάλιστα δεν είχε αποδώσει καρπούς, από σεβασμό και υπακοή προς τον Διδάσκαλο έριξε τα δίχτυα στη θάλασσα και έπιασε τόσα πολλά ψάρια, που παρόλο που πήγαν και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη με το δικό τους πλοίο να βοηθήσουν,  τα  πλοία  κινδύνευαν  να  βυθιστούν.  Μπροστά  σε  αυτό  το  αδιαμφισβήτητο   θαύμα,   που   γέμισε   δέος   και   κατάπληξη   όλους   τους ψαράδες, ο Πέτρος πέφτει και προσκυνεί τον Ιησού λέγοντας Του, ότι είναι αμαρτωλός και ότι δεν είναι άξιος για να βρίσκεται ο Κύριος στο πλοίο του. Ο Χριστός του λέει να μην φοβάται και να έχει θάρρος και τον καλεί στο εξής να γίνει αλιέας ανθρώπων. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τόσο ο Πέτρος όσο και  ο  Ιάκωβος  και  ο  Ιωάννης,  παράτησαν  όλα  τα  υπάρχοντα  τους  και ακολούθησαν τον Χριστό, αποδεχόμενοι την πρόσκληση Του.

Βλέπουμε  λοιπόν  ότι  ο  Χριστός  πλησιάζει  Αυτός  τους  μαθητές  και μάλιστα στον τόπο  της εργασίας τους. Δεν τους αφήνει, ούτε περιμένει να τον αναζητήσουν εκείνοι. Με δική Του πρωτοβουλία τους συναντά μέσα στην εργασία τους για να τους προσφέρει την σωτηρία όχι μόνο την δική τους, αλλά μέσω του κηρύγματος και όλων των ανθρώπων. Δεν  πρέπει  να  ξεχνάμε  όμως  ότι  η  εμπιστοσύνη  στο πρόσωπο  του Ιησού και η προθυμία στα λόγια Του, οδήγησε τους απλούς ψαράδες να γίνουν αλιείς ψυχών ανθρώπων. Η πίστη είναι αυτή που μας οδηγεί στην σωτηρία. Δεν πρέπει ο άνθρωπος να έχει κριτήριο για την σωτηρία του, τον εαυτό του. Ο Πέτρος παρόλο που γνώριζε ότι το πρόσταγμα του Χριστού, να ρίξουν τα δίχτυα και να πιάσουν ψάρια, ήταν παράλογο μιας και δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για ψάρεμα, βάζει στην άκρη τον εαυτό του, την εμπειρία του, τις γνώσεις του για το ψάρεμα, την κοινή λογική και κάνει υπακοή στον Διδάσκαλο. Όμως μετά την θαυμαστή αλιεία καταλαβαίνει ότι δεν είναι απλά ένας Διδάσκαλος, αλλά ο Κύριος, ο Σωτήρας του κόσμου και για αυτό άλλωστε ο Πέτρος αναγνωρίζει την αμαρτωλότητα του.

Αδελφοί μου, ο Χριστός βρίσκει πάντα τον τρόπο να καλεί τον καθένα μας κοντά Του. Όμως δυστυχώς, πολλές φορές, η μεγάλη ιδέα που μπορεί να έχουμε για τον εαυτό μας, η οίηση, ότι εμείς τα γνωρίζουμε όλα πολύ καλύτερα από τους άλλους, ότι δεν έχουμε ανάγκη στην ζωή μας τα λόγια του Χριστού, μας οδηγούν μακριά από την Κιβωτό της σωτηρίας που είναι η Εκκλησία. Εύχομαι όλοι μας να μπορέσουμε να αποκτήσουμε συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας, να δεχθούμε με εμπιστοσύνη το κάλεσμα του Θεού ώστε και εμείς σαν τους μαθητές να αφήσουμε μια για πάντα όλα όσα μας κρατούν κολλημένους   στην αμαρτία και να ακολουθήσουμε με χαρά τον Χριστό.

Με πατρικές ευχές

Ο Νικοπόλεως και Πρεβέζης Χρυσόστομος

Comments are closed.